Bu Blogda Ara

4 Kasım 2012 Pazar

Paul ELUART - Kısa Yaşam Öyküsü

Paul  ÉLUARD

Paul Éluard, 14 Aralık 1895'de, Paris dolaylarında Saint Denis'de doğdu, 18 Kasım 1952'de Charenton-le-Pont'ta öldü. Asıl adı Emile Paul Grindel'dir. On iki yaşına basınca Paris'e geldi, Ecole Colbert' te okudu. Akciğerlerinden hastalandığı için 1912-1913 yılları arasında İsviçre'de bir sanatoryumda kaldı. Sağlığı düzelince Paris'e döndü.  Birinci Dünya Savaşı'nda cephede önce sağlık personeli sonra piyade olarak görevlendirildi. Yoksunluklarla, acılarla dolu savaş ve askerlik yılları Éluard'ın üzerinde derin izler bıraktı. İlk kitaplarında bu acıları dile getirdi. 1917'de Ödev ve Tasa'yı, 1918'de Barış İçin Şiirler'i yayımladı. Şiirler Le Spectateur dergisinin yönetmeni Jean Paulhan'ın ilgisini çekti. İki genç sanatçı tanıştılar, kısa zamanda arkadaş oldular. Paulhan, onu günün öncü şairleriyle tanıştırdı.  Dada hareketine katıldı. Litterature dergisinde Dadacı şiirler yayımladı;   Dadacılar 1922'de dağıldılar.1924 yılında bir dünya gezisine çıktı; dönüşünde Gerçeküstücü hareketin kurucularından biri oldu.1936 yılından İspanya'ya gitti, İspanya İç Savaşı'nda Cumhuriyetçilerin safında katıldı.1938'de gerçeküstücü hareketle ilişkisini kesti.  İkinci Dünya Savaşı patlayınca Éluard yeniden askere çağrıldı. Fransa, Almanların işgaline uğrayınca, "direniş" hareketine katıldı. Yurdunun kurtuluşu için yiğitçe savaştı. Bu dönemde yazdığı şiirler gizlice elden ele dolaşıyordu. "Hürriyet" şiiri içte bu acı günlerin ürünüdür. 1942 yılından sonra Éluard komünist partisine üye olarak siyasete katıldı, toplumcu görüşlerle birçok şiirler, yazılar yayımladı. 1948 yılında Wroclaw'daki Dünya Barış Kongresi'ne katıldı.

Éluard, çağımızın en önemli Fransız şairlerinden biridir. Çok kısa bir sürede ve sağlam bir tarzda kendi üslubunu bulmuş, ancak çağdaş şiirin çok yönlü etkilerine ya da geleneğe kapalı kalmamıştır. Hümanizm ve kübizm kökenli şiirin yanı sıra, gençliğinde Baudelaire, Nerval ve Alman romantikleriyle ilgilenmiş, Rimbaud ve Lautreamont'a özel bir sevgi duymuştur. Éluard 'ın şiiri, acıyı ve yoksulluğu dayanışmacı bir ruhla aşmak isteyen, derin bir insanlık duygusuyla doludur; birlikteliği ve mutluluğu çabalayan yenilmez bir isteği açığa vurur, gerçek bir dünyada kendini doğrulamak zorunda olan şairi, sonunda siyasal mücadeleye yönlendirir. Éluard, geçirmiş olduğu gelişim süreci boyunca ustaca bir saydamlık ve yalınlık içeren bir şiir diline ulaşmıştır.                                                                         ŞİİRLERİNDEN ÖRNEKLER                                                                          


ASIL ADALET
İnsanlarda tek sıcak kanun,
üzümden şarap yapmaları,
kömürden ateş yapmaları,
öpücüklerden insan yapmalarıdır.

İnsanlarda tek zorlu kanun,
savaşlara, yoksulluğa karşı
kendilerini ayakta tutmaları,
ölüme karşı yaşamalarıdır.

İnsanlarda tek güzel kanun,
suyu ışık yapmaları,
düşü gerçek yapmaları,
düşmanı kardeş yapmalarıdır.

Hep var olan kanunlardır bunlar,
bir çocukcağzın tâ yüreğinden başlar,
yayılır, genişler, uzar gider
t"a akla kadar.
Paul ELUART
Çev:A.KADİR


          
HÜRRİYET
Okul defterlerime
Sırama ağaçlara
Kumlar kar üstüne
Yazarım adını

Okunmuş yapraklara
Bembeyaz sayfalara
Taş, kan, kağıt veya  kül
Yazarım adını

Yaldızlı tasvirlere
Toplara tüfeklere
Kralların tacına
Yazarım adını

Ormanlara ve çöle
Yuvalara çiğdeme
Çın çın çocuk sesime
Yazarım adını

En güzel gecelere
Günlerin ak ekmeğine
Nişanlı mevsimlere
Yazarım adını

Gök kırpıntılarıma
Güneş küfü havuza
Ay dirisi göllere
Yazarım adını

Tarlalara ve ufka
Kuşların kanadına
Gölge değirmenine
Yazarım adını

Fecrin her soluğuna
Denize vapurlara
Azgın dağın üstüne
Yazarım adını

Bulutun yosununa
Kasırganın terine
Tatsız kaba yağmura
Yazarım adını

Parlayan şekillere
Renklerin çanlarına
Fizik gerçek üstüne
Yazarım adını

Uyanmış patikaya
Serilip giden yola
Hınca hınç meydanlara
Yazarım adını

Yanan lamba üstüne
Sönen lamba üstüne
Birleşmiş evlerime
Yazarım adını

İki parça meyveye
Odama ve aynaya
Boş kabuk yatağıma
Yazarım adını

Obur köpekçiğime
Dimdik kulaklarına
Acemi pençesine
Yazarım adını

Kapımın eşiğine
Kabıma, kacağıma
İçimdeki aleve
Yazarım adını


Camların oyununa
Uyanık dudaklara
Sükutun ötesine
Yazarım adını

Yıkılmış evlerime
Sönmüş fenerlerime
Derdimin duvarına
Yazarım adını

Arzu duymaz yokluğa
Çırçıplak yalnızlığa
Ölüm basamağına
Yazarım adını

Geri gelen sağlığa
Kaybolan tehlikeye
Hatırasız ümide
Yazarım adını

Bir tek sözün  şevkiyle
Dönüyorum hayata
Senin için doğmuşum
Seni haykırmaya

Hürriyet

Paul ELUART
Çeviri:Melih Cevdet ANDAY-Orhan Veli KANIK ( Şiirin adı Liberte )


      
İSPANYA'DA


Kan rengi bir ağaç varsa İspanya'da
Hürriyet ağacıdır

Susmayan bir ağız varsa İspanya'da
Hürriyeti haykırır

Bir bardak saf şarap varsa İspanya'da
Milletin olmalıdır.
Paul ELUART
Çeviren:Orhan Veli KADIN




KARARTMA


Kapılar tutulmuş neylersin
Neylersin içerde kalmışız
Yollar kesilmiş
Şehir yenilmiş neylersin
Açlıktır başlamış
Elde silah kalmamış neylersin
Neylersin karanlık bastırmış
Sevişmezsin de neylersin.
Paul ELUART


Çeviren : Sabahattin EYÜBOĞLU

ÖLMEMEKTEN ÖLMEK


Gözkapaklarımın üzerinde ayakta duruyor
Ve saçları saçlarımın içinde
Biçimi ellerimin biçiminde
Gözlerinin rengi gözlerimin renginde
Gölgemde yitip gidiyor
Tıpkı bir taş gibi gökyüzünde.

Gözleri var her zaman açık
Ve bir an olsun uyutmaz beni.
Düşeri var apaydınlık
Güneşler buharlaştıran
Güldürür, ağlatır beni ve güldürür
Konuşturur beni söyletmeksizin tek bir söz.
Paul ELUARD     ( Türkçesi : Özdemir İNCE )
      SAATLERİM

İnsan oldum kaya oldum
İnsanda kaya oldum kayada insan
Havada kuş oldum kuşta gökyüzü
Soğukta çiçek, güneşte nehir oldum
Şebnemde parlayan şey
Kardeşçesine yalnız kardeşçesine hür

 
Paul  ÉLUARD

Çeviri: Cahit Sıtkı TARANCI
  
SAVAŞTA ÖLENLER

                                              
Her yer tıklım tıklım ölü   
Acı boğacak beni boğacak beni  
Otlar yalnızlıktan kupkuru  
Ama suçlu ben değilim ben değilim  
Katillerle bir olmadım olmayacağım da  
Özgür kalacağım işte böyle bir başıma  
Ve insanoğluna bundan sonra da  
Ne ölüm dokuncak ne dirim.  
  
    
Paul  ELUARD

Çeviren : A. KADİR / Asım BEZİRCİ
ŞİİR Yavrum bu senin gülüşünün ardında Bütün sevda kelimeleri çırılçığlak Memelerini tutup çıkarıyorlar boynunu Sonra kalçalarını gözbebeklerini Sonra ne varsa okşayış adına Bütün bunları bulup çıkarıyorlar Seni öptüğüm zaman gözlerinden Yalnız sen göresin diye Bu sevda kelimeleri
 
Paul ELUARD

Çeviren : Cemal SÜREYA

ACININ BAŞKENTİ Gözlerinin eğrisi dolanıyor yüreğimi, Bir raks bir dinginlik çemberi Zamanın aylası, gece beşiği ve güvenli, Ve eğer hiçbir şey kalmadıysa aklımda yaşadığımdan Gözlerinin her zaman görmediğindendir beni. Yaprakları günün ve pembe şarabın köpüğü, Rüzgârın sazları, kokulu gülücükler Işık dünyasını saran kanatlar, Gökyüzü ve deniz yüklü gemiler, Gürültü avcıları ve renk kaynakları. Tanların kuluçka yatağından doğan kokular Yıldızların samanı üzerinde yatan Saflığa bağımlı gün gibi tıpkı Dünya da bağımlıdır senin tertemiz gözlerine Ve akar bütün kanım bakışlarında senin.
 
Paul  ÉLUARD

Çeviri : Özdemir İNCE
Yalnız Değilim
Yüklü Dudakların tüyden hafif yemişleriyle Giyimli Binbir değişik çiçekle Anlı şanlı Kollarında güneşin Mutlu Bir tanıdık kuşla Hoşnut Bir damlasıyla yağmurun Güzel Tanyerinin aydınlığınca İçten bağlı Bir bahçenin sözünü ediyorum Düş kuruyorum Seviyorum düpedüz Sen kalktın mı yayılıyor su Sen yattın mı çiçekleniyor su Ta kendisisin suyun yolundan dönen Ta kendisi toprağın kök salan Ne varsa onun üstünde düzen Gürültülerin alanında sessizlikten damlalar Senin yapıtın Türküler söylüyorsun geceyle yoğrulmuş tellerinde Bir gökkuşağının Her yerdesin yokettin tüm yolları Harcıyorsun zamanı Gerçek ateşin sonsuz gençliğine Örter durmadan yenileyerek doğayı Kadın şu yeryüzüne bir beden koydun eşi tıpkı
Seninkinin Benzeyişsin sen PAUL ELUARD
                                                                                                                                                                                                                            

15 Ağustos 2012 Çarşamba

ASANSÖRLE YÜKSELTİLMEK İSTENEN ÇUKURLAR / Can Yücel

ASANSÖRLE YÜKSELTİLMEK İSTENEN ÇUKURLAR

Can Yücel
Geçenlerde, olmayan ruhlarına kadar bildiğimiz bazı şirinlik muskalarının katılımıyla Lombroso namındaki İtalyan antropolog tarafından kaleme alınmış, eserin resimli nüshası haline dönen "Siyaset Meydanı" programında "Yükselen MHP" konusu teşrih ve teşhir edileceğine, konuşuldu, hatta tartışıldı. Oysa suçun, hem de milletlerarası bir suçun ne demek olduğunu bilenlerin bu konuda siyasi bir oy analizi yapmayı bırakıp, dobra dobra suç duyurusunda bulunmalarını beklerdik. Coşkun ve Yalçın arkadaşlar bu ödevi yerine getirmeye çalıştılar, günahlarına girmeyeyim, Yine de bu suçun nasıl bir "suç" olduğunu irdelemek bana düşüyor. Bu "SUÇ", (boz mu, ne haltsa) kurdun kuzu postuna bürünüp melanetini yayma kumpasıdır. "Yükselen fiyatlar, alçalan değerler" diye tanımlanması gereken bu son Enflâsyon badiresinde, "Yükselen MHP" sözde olgusunun ardında hangi değersizliklerin, bir bakıma insanlık suçlarının yüceltilmesi fırsatını yaratanlara terso bir selam! O programda uzun uzun mıncıklanan noktalardan biri, sözkonusu hareketin dinle ilgisi, giderek dinine bağlılığıydı. Sanki Faşizmin dini, imanı olurmuş gibi!
Kavgasal, daha doğrusu kavramsal kargaşa "milliyet" sorunsalıyla, Faşizmin birbirine karıştırılmasından ileri gelmekte. "Faşizm", milliyet, olgusunun belli bir ölçekte "milli kapitalizm" haline dönüştükten sonra, öncellikle harp yenilgileri, sonucunda da ekonomik bunalımlar, çöküntüler, giderek sosyalizm tehlikesi karşısında başvurulan ölümcül bir hâl çaresidir Kapitalizmin... Bu, panzehir olarak ortaya sürülen zehirin tanıtları, Üstün Irk, yanısıra Irk Düşmanlığı ve Anti-Komünizm, silâhlanma ve yayılımcılık ve militarizmdir...
Gerçi her Kapitalist Sistem oğulcuğunda bu zehiri taşır ama, bunun bir ifrata, bütün demokratik vitrinleri kırarak açığa vurulması belirli koşulların belirli dozlara ulaşmasına bağlıdır. Burada unutulmaması gereken şey, tarihsel bir veri olarak, "milliyet olgusunun" Avrupa'da ilk patlak verişinin kapitalizmden en az üçyüz-dörtyüz yıl önce burglarda, daha doğrusu limanlarda deniz ticaretinin gelişmesine elveren büyük teknolojik gelişmelerin getirdiği sermaye birikiminin sonucu oluşudur. Bu, manifaktürün gelişmesini davet etmiş, dolayısıyla köylüklere de intikal etmesini sağlamıştır. Köle Toplumunun iflasıyla gelen bu gelişim, Germen, Saxon, Frank gibi eski kölelik karşıtı ilkel toplumların da doğrudan katıldığı bir hercümerçte, Teokratik yapıların güçten düşüp, krallıklar esasında millî yapıların dil birliği oluşumuyla güç kazanmış, Milli Burjuva devrimlerinin önünü açmış, "ulusal devlet" amaçlarına kapı açılmıştır. Bu süreç Magna Carta'dan 19. yüzyıla dayanan uzun bir zaman dilimini kapsamaktadır. Demek istediğim şu ki, "milliyet olgusu" gerçek anlamıyla Kapitalizmden çok daha önce ve uzun süreler değişik donlar içinde yaşanmıştır. Bu tanım üzerinde bu kadar duruşumun nedeni ise, "milliyet olgusu"nun tarihinin başından alınarak Kapitalizmle eşleştirilmesindeki yanlışa değinmek isteyişimdir. Sonunda gerçi "milliyet sorunu" sanayileşmiş ülkelerde kapitalizmle eşleştirilir hale gelmişse de bu uzun bir süreç içinde oluşmuştur. Milliyet duygusunun "milliyetçilik" haline gelişi ise çok ama çok yeni bir görüntüdür. Bunun ortaya çıkması ise kapitalistler arasındaki Paylaşım Savaşlarına dayanmaktadır. Yani 19. yüzyılın sonuna. Demem o ki, "milliyet olgusu" ve "milliyet duygusu", "milliyetçilik" akımından tarihsel olarak apayrı şeylerdir. Süleyman Nazif, 1910'larda Yahya Kemal'e bir Türk Dili Kuralına işaret etmekte yerden göğe haklıdır. S. N., "Ekmekçi nasıl ekmek, sütçü de süt değilse, Türkçü de Türk değildir" demişti.
Frenk Devrimi (Devrin) sonrasında Napoleon'un yayılmacı askeri harekâtı, milliyet duygusunu bütün Avrupa'da tutuşturuvermişti, taa Çarlık Rusyasına, taa Osmanlı sultasında yaşayan halklara kadar. Napoleon, o zamandan bilemezdi elbet, koskoca cüce general dönüp dolaşıp kendisinin bir Napolyon Kirazına dönüşeceğini çağdaş Türkiyemizde.
Böylece yurdumuzun tarihine yanaşmış oluyoruz. Bu milliyetçilik rüzgârı Osmanlı İmparatorluğu'nun ölüm rüzgarı oldu. Ama zaten can çekişen bir bün­yenin üstüne esen bir ölüm rüzgarı...Osmanlı İmparatorluğu miyadını, devrini tamamlamıştı zaten. O imparatorluk ki, "raison d'etre" ni, yani "varlık nedenini", beynelmilel kara ticaret yollarının, ipek yolunun güven altında tutma görevin­den devşiriyordu. Kara yolları yerine, deniz yollan alabildiğine açıldıkta, çök­meye mahkûm kılınmıştı.
Marx'ın son buluşlarından biri olan "Asya Tipi Üretim Tarzı" tezinin Osmanlı Sultasına uygulanması demek olan bu kısa değinmeden sonra, diyebiliriz ki, Osmanlı Büyük ve Umumî Düyun ve borçlarıyla mali olarak da çürümeğe yüz tutuğuna göre, bu Kara Yolları Sömürgecisinin Deniz Yolları Sömürgecileri tarafından yıkılması işarete bakar gibi görünüyordu. Yine de Mukaddes ve Mülevves ittifak içindeki çekişmelerden ötürü, ve AbdülHamit adındaki o çok ze­ki insanın gayretiyle otuz-kırk yıl daha ayakta kaldı. Başka konuya geçmeden önce şunu belirteyim ki, Osmanlı Maliyesini o Ulu veya Kızıl Sultan devr'aldığında, Osmanlı Borçlarının tutarı sadece 150 milyon sterlingdi. Yani enflasyon endeksli olarak düşünürsek, bugünkü dış ve iç borçlarımızın yarısın­dan daha az...
Aslında Osmanlı'nın batışı, İmparatorluğu bölen bir "milliyet gerçeğinden" kaynaklandı denemez. Çünkü Yeni Osmanlılar, Con Türkler Osmanlı'yı yıkma değil, Meşrutî bir İmparatorluk içinde yaşatma fikriyle malûldüler. Türkiye'de "milliyet duygusu"nun başverişi 1890 tarihlerine rastlar, yani İmparatorluğun artık kurtarılamaz bir komalık hasta olduğu yavaş yavaş yer edinceye dek Türk kafasında... Bunu İttihat ve Terakki ve Prusya cinfikirlileri, hele hele Balkan Harbi pekiştirdi... Bu, işin siyasal tarihi. Gelelim kuramsal plana!.. "Milliyet fik­ri" üç yoldan işledi içimize. Bir: Selanik üssündeki Masonik, yani beynelmilel merkez etrafında... Üsküplü Yahya Kemal'in Türk tarihini Malazgirt'ten başla­tarak, asgari bir Türkiye coğrafyası üzerinde ısrarı boşuna ve saçma bir şey de­ğildir. Ömer Seyfettin'i de o yöreden bir subay olarak dikkate alalım. Nitekim, Gazi Mustafa Kemal de gençten bir Prusya zabiti olarak aynı esası büyük öl­çekte yaşama geçirmiştir. Milliyet duygusu ve fikrinin ikinci kaynağı ise Osman­lı dışındaki Çarlık ezilgenleri tarafından getirilmiştir. Yusuf Akçura, Zeki Velidî, Ahmet Ağaoğlu, Hüseyinzade Ali (Selim Turan'ın babası) gibi aydınlar eliy­le ve yazılarıyla... Bunlar, haklı olarak kendi açılarından, büyük Türklük ve Tu­ran temellemesini gündeme sokmuşlardır. Milliyetçiliğin başlaması, milliyet ge­reğinin ırk esasına bağlanmasına, milliyetçiliğe, giderek ırkçılığa açılınmasına yol açmışlardır. Dediğim gibi kendilerine göre haklıydılar. Üçüncü ses ise, hiç umulmadık bir yerden geldi: Ziya Gökalp'ten... O Gökalp ki, asıl adı neydi bil­miyorum, ama Kürt olduğu kesin. Zaten gençliğinde geçirdiği intihara varan bunalım, Türk müyüm? Kürt müyüm? seçemezliğinden ileri gelmişti. O biraz hain Kürt, biz Türklere nasıl Türk olduğumuzu anlattı. Böylece ciddi Türkçülük denen, Türk milliyetçiliği giderek ırkçılığı, giderek Türk faşizmini başlattı. Türkçülüğün Esaslarının kültürünü hor gördüğümüz Kürtlerden biri tarafın­dan temellendirilmesi ne tuhaf değil mi?... BİLAR'da Sadun Aren ve Aziz Nesin'ce düzenlenmiş bir parti girişim toplantısında bir Kürt yoldaşın dediğini hiç unutamıyorum: "Bizim verdiğimiz milliyet savaşımı, sizin de milliyet haline gelişi­nize el verecektir" demişti. Doğru. Şu şartla: aman biz milliyetçiliği yine Kürtlerden öğrenmeyelim! Biz yurtseverliği belleyelim her şeyden önce, ki o zaman eşit haklar içinde bu yurdun yaşamını emekçiler esasında paylaşmaktan söz edebiliriz. Ben de ona dedim ki: "Sen de yurtseversin, ben de... Sen Kürtsün, ben Türk... Aynı yurdu seviyor, aynı yurtta aynı haklarla yaşamak istiyoruz..." Bu söz­ler boşuna söylenmedi. Çünkü bütün Türk solcuları, o Türkçü, milliyetçi solcu­lar değil, bütün yurtsever, aynı zamanda enternasyonalist solcular Kürt milliyet davasına her zaman, tarih boyunca omuz vermişlerdir. Ona bir şey daha söyle­dim. O da şu: "Davanız-Davamız mübarek olsun, arkadaş!"
Türk milliyetçiliği, Gökalp'i saymazsak, iki coğrafi-tarihi kaynaktan beslen­di. Parçalanan imparatorluğun sınırı dışında kalmak üzre olan Selanik askeri ve sivil üssüyle, zaten Osmanlı sınırları dışında yaşayagelmiş "diaspora" Türkîleri, Türkçüleri... Bu iki merkez arasındaki çekişme bütün milliyetçilik tarihimize damgasını vurmuştur ve hâlâ içten içe sürmektedir. İttihat ve Terakki, bu iki akımın arasında çırpınmakla hem kendini batırdı, hem de Türklüğü uçurumun ta kıyısına sürükledi. Bunda, 1. Cihan Harbinde Kayzer Alamanya'sının kuyru­ğuna takılarak, halâs bulma kolaycılığının payı vardı elbet. Halk içinden yetiş­me, esaslı bir sivil aydın olan Talât Paşa'nın bütün örgütçülüğüne ve millî burju­vazi yetiştirme kararlılığına karşın, okkanın altına gidişinde de bu milliyetçilik ikileminin etkisi büyüktür. Enver'in Sarıkamış serüveni, daha sonraki Türkmenistan çıkarması acı saçmalıkları bu çarpıklığın ölümlere, kıyımlara yol açan ba­şat örnekleridir... Gazi Mustafa Kemal'in Suikast Davasıyla çözüme bağlanan ve bir kan davası gibi görünen İttihatçı sürek avının asıl nedeni bu olsa gerekir. Yoksa Selanik milliyetçiliğine biat eden Celal Bey'i, Esendal'ı çevreninin orta göbeğine kabul eder miydi?... Gazi Mustafa Kemal'in Kurtarıcı Milliyetçiliğiyse, Osmanlı İmparatorluğu'nun ne kadarını nasıl kurtaracağını iyi bilmesindedir. Gazi, kaçınılmaz ve ergeçsel Asgari'yi idrak edip savunan askeri bir ustadır. Suriye Cephesinde bir "ricat" hüneri gösteren, aynı zamanda Çanakkale'de bir direnç destanı yazan bu aynı asgariler Paşasıdır. Bu Asgariler Yüksek Matema­tiği içinden oluşmuştur Türkiye Cumhuriyeti ve Bağımsızlık ilkesi. Şimdiki Yeni Demokrasi Hareketi'nin âhubabaları olan mandacılarla kıran-kırana savaşımı boşuna değildir. Bu hesap, Kurtuluş Cephesini kurmak üzre Anadolu'ya intika­linde Samsun'u seçişinden tutun, sırtını Karabekir Ordusu'na, ondan ötesini de Ekim Devrim'ine dayamasında da açık seçiktir.
Bir dönem sonra Diaspora Türkçülüğünün yuvası olan Türkocaklarını kapa­tıp Halkevlerini açmasında da kendini gösteren milliyetçi Asgarîcilik, Kurtuluş Savaşı'nın sınıfsal ittifakını seçerken de kendini gösterir. Osmanlı içinden başvermiş yenilikçi kalembay ve kılıçbayların çekirdeğini oluşturduğu harekete yandaşı olarak Liman Burjuvasizisiyle temelde mütegallibey'i seçerse de hare­kete Millî bir kişilik kazandırmayı, onu Millici bir itici güçle donandırmayı, Ni­zami Orduya verdiği tüm ağırlığa karşın, bir Halk Savaşı görüntüsü yakalamayı bilir... İslamiyet'le hesaplaşmasında aynı dakiklik egemendir. Mehmet Akif gibi inançlı bir antiemperyalist İslam şairiyle ilişkileri, sonraki kopma da dahil, bu hesaplılığın cetvelleri içindedir. Lâikliğe lâyık olup olmadığımızın kan-revan tartışması sürgit olan bu son yıllarda bunu hatırlamakta yarar vardır... Demem o ki, Gazi oynadığı satranç oyununda bir şahtır, tek tek kareler içinde hareket eden hesaplı bir şah. Ama tek hareketiyle bile rakibi altüst eden bir strateg... En dâhiyane hareketi ise, Sovyetler Birliği'yle yaptığı "Rok" manevrasıdır. SSCB ile ucundan bile olsa bütünleşme gözdağı, emperyalistleri susa durdur­muş ve taşlarını masa dışına, denize süpürmeğe zorlamıştır... Gazi gerçekten bir efsane haline gelmeği hak etmiş bir büyük adamdır, ama MİT'çilerin yaratmağa özendikleri toptan kusursuz, yarı-tanrısal bir MİTOS değil... Yanılgılarıysa, kurtarılabilecek Asgari'yi kurtarma özeninin içinden doğmuştur, belki kaçı­nılmaz olarak.
Birinci yanılgısı üstümüze saldıran emperyalistlerle, kapitalistlerle benzeşe­rek kurtulacağımıza mutlak inancıdır. Tanzimat Garplılaşma hareketinin ne ya­zık ki bir devamı sayılabilecek bu Batılılaşma kararlılığıyladır ki, müstevlilerle benzeşme yoluyla ancak Muasır Medeniyetler seviyesine çıkabileceğimiz hat-tı hareketine yol açmıştır. Kapitalizmin de insanlık tarihinde sadece bir aşama olduğu gerçeğini unutturan bu toptancılık, bizi 50'lerden sonra TC'nin bağımsız­lığını süpürmecesine kapitalizmin, emperyalizmin kucağına itelemiştir. Mütte­fik seçtiği Liman Burjuvazisi, Komprador Burjuvaziye, giderek Montaj burjuva­zisine dönüşmüş şimdi Millî Burjuvazisi iddialarını bir yana atmış, globalleşme yoluyla sömürge yolunda gebeleşmiştir... Bu noktalarda Kemal Tahir'in keskin bir eleştiriyle okunması gereken tarih tezlerine göz atmakta yarar vardır... İkin­ci yanılgı, Batı'nın her yaptığını makbul sayarak, onun dışındaki değerlerimizi yok farzetme ifratı sayılabilir. İslamiyet'i Osmanlı'nın tek batış nedeni sayma çok yaygın bir yanlış haline gelmiş, kültür tarihimizde büyük gedikler açılmıştır. Bütün bunlar Pozitivizmin sanıldığı kadar pozitif bir felsefe olmadığını unuttur­muştur. Üçüncü yanılgı, başta mütegallibeyle ittifak, Cumhuriyet'e bir halk cumhuriyeti kimliği kazandıracak olan toprak dağıtımının önünü kesmiş ve söz­de milli burjuvazi bütün çarpukluğuyla bu toprak ağalarının arasından devlet ihaleleriyle devşirilmiştir. Abdullah Öcalan'ın girişmiş olduğu harekâtta toprak dağıtımına hiç el atmayışına bakarak, bu bakımdan Kemalizm'in etkisi altında kaldığını iddia edenler de olabilir. Bir başka yanılgı ise, Asgariyi Kurtarma Ti­tizliği, Misak-ı Milli Kararlılığını giderek bir asimilasyon tutumuna, mübalâğa­sına sürükleniş, etnik ve kimi milli sorunlar ancak İskender'in kılıcıyla çözülebi­lecek dolaşıklıkta ve karmaşıklıkta bir yumağa dönmüştür.
Faşizm, Kapitalizmin Ölüm Faşingidir. Bu mahşeri divanelik, banka dehliz­lerinde, borsa kuytularında, fabrikatör meclislerinde, otel lobilerinde, general genlerinde başlar, ordan Münih birahanelerine, Nürnberg meydanlarına, ordan da harp meydanlarına sıçrar. Önce öldürerek, sonra ölerek... Tarihe alıcı gözüy­le bakılırsa, bu ölümcül sendromun, illetin, daha çok, milli birliğini kurmakta gecikmiş toplumlara musallat olduğu görülür. Sözgelimi, Avrupa'da Almanya, İtalya... Ayıptır söylemesi, biz de milli birliğimizi kurmakta elimizi pek çabuk tutmuş bir millet sayılmayız. Ne idüğü belli bir rivayete göre Türkler T. C.'ye kadar 15 devlet kurma başarısını, böylece de "devlet kurma dehâlarını" göstermişlerdir ama, 16'ya ulaşabilmek için ondan önce on beş devlet batırmış olma­mız gerektiği nedense unutulur. Hem bu 15 ata-devletin ulusal devletler oldu­ğunu söylemek için Mâverâül Nehr'i besleyen bin dereden su getirmek zoru vardır. Demem o ki Türkler de "faşizm" denen illete bünyece yatkın ve mâruz­durlar. 71 yıllık, T. C. tarihi bu illetin kısa ve uzun nöbetleriyle lebâlebtir.
İlk cinnet belirtileri, Nazilerin Almanya'nın ümüğüne resmen oturmasından sonra, 36'larda başladı. On yaşındaydım, vaktinin çoğunu bizim evde geçiren, ailenin kızı sayılan Selma Abla'nın Safi Bey adlı bir Bulgar göçmeniyle nişanlanmasıyla çıktı bu maraz karşıma. Nazi Almanya'sıyla barsak ticareti yapan o yumruk gözlü ama epey yakışıklı Safi Bey, Selma Abla'yı kapı aralıklarında sı­kıştırmaya ayırdığı aralıklar hariç, hem yer, hem içer, ama daha çok Nazilere övgüler düzerdi. Ve gariptir arada bir, pek coştuğunda Nazım'ın hicivlerini inşad ederdi, şiirlerin tumturağım beğendiği için herhalde. Ben Nazım'ı şu işe bak, ilk, o faşist makûlesinden dinledim! Selma Abla ile Safi Bey evlendiler, zırt-pırt Almanya'ya sefer ettiler, dönüşlerinde Alman "erzats", "sentetik" dö­küntülerini bavul bavul taşıyarak. Safi Bey, yine şanslı adam, Hitler'in hezimeti­ni görmeden cavlağı çekti... Bu anlattığım epizot, o dönemki Türkiye'de gürül gürül akan ırmak-romandan sadece bulanık bir bardak su... Bu ırmak kaç kol­dan akıyorsa artık, ama, Deutche marklarla şişen Beşinci Koldan beslenirdi. Sanırım, Safi Bey'in olanca gençliğine karşın, gebeleşmiş karnı bu kayımelerle doluydu. Başka kâğıtlar da vardı ortalarda dolaşan. Tasvir-i Efkâr gibi varaklar. Cumhuriyet gazetesinde de Nadir Nadi Bey'in pro-Nazi röportajlarını kıraat ederdik... Harp patladıktan sonra da, gazeteleri Gnl. Erkilet gibi, Prusya eskisi, uzmanlığı kendinden menkul askerlik allâmeleri, strategleri istila etti, o güne kadar pek makbul sayılan pehlivan tefrikalarını tuşa getirdi... Biz çocukluğumuzda şimdiki çocuklar gibi bilgisayarlarla değil, harp haritalarıyla oynardık... Hüseyin Cahit'in Müttefik yanlısı kalem cayırtılarına kulak kabartırdık... O sıra bir başka furya başladı, örgütlü cinsinden bir yayın, dergi yaylımı. Orhun dergi­si falan... Başında Atsız diye bir "gauleiter" vardı. Zaten okullarda binbir ok işa­retiyle kafamızı delik deşik etmiş olan Ortaasya ve Göçler tarihinin taşbasmalarıyla milletin kafasını ütülerdi. "Altay'dan attığımız ok, kırk yıldır yediğimiz bok" hesabı...
Başbakan Saraçoğlu'na mektuplar döşenir, Sabahattin Ali'yi, Sabiha Hanım'ı curnal ederdi... Bir de Reha Oğuz diye gençten bir zıpır vardı, muşambalı, çizmeli, motosikletli, caddeleri kendi başına bir SS panzer bölüğü gibi patır pa­tır dolaşırdı. Kısa bir tabutluk serüveninden sonra Yeni Dünya'da karar kıldı. Bir ara Özal saltanatında "okul-dışı" eğitim uzmanı sıfatıyla buraya teşrif ettiy­di. Şimdi yine eski Amerikan kürkünü kuşanmak üzre memleketine dönmüş ol­malı... Türk-Keş de onlardandı ama, kışla korunağı ardından, 1944 emniyet baskınında onun da gerçi başı belaya girdiydi... Gençler ikiye bölünmüşlerdi: Solcularla Türkçüler... Ben bu çıngara D. T. Fakültesi'nde karıştım... Mübalağa cenk olurdu... Rektörün yüzüne tükrülür, Tan yakılır, kitapevleri yağma edilir, kitaplar yakılır, falan, malûm Nazi âyinleri... "Ayin" dedim de aklıma geldi. Bu bozkurt yavrularının aptestle namazla zinhar ilgileri yoktu. Şimdiki Türk-İslam Sentezi daha icad edilmemişti. Akılları Baykal Gölü'nde yıkanmaktaydı, gusul aptesti almakta değil. Kımız getirtip içenleri de varmış, derlerdi. Ben hiç içme­dim o zıkkımı... Kendilerini Orhun anıtından uğrama Şaman müsveddeli olarak görürlerdi tabu tabancalı, Nazi marka. Harp azdıktan hele Sovyet Cephesi açıl­dıktan sonra, işler büsbütün kızıştı. Bu akım, yukarlara, hükümet, parti kade­melerine omzu kalabalıklara kadar sıçradı...
Dostum, gazeteci Şinasi Nahit Berker anlattıydı. Şinasi, Mevhibe Hanım'ın akrabası olurdu, o ara Çankaya sofralarına o sıfatla kenardan fıkara bir akraba olarak katılırdı... Bir akşam sofrasında İnönü başköşede yanlarında hep koda­manlar yemek yeniyor, hafif demleniliyor. Sağdan Saraçoğlu başlamış: "Paşam Almanlar Kafkaslara sarktılar, soydaşlarımıza biz de yardım etsek", diye. Paşa, eli­ni kulağının arkasına dayayıp, "Anlamadım, anlamadım? diye geçiştirmiş. Der­ken soldan bol yıldızlı bir muhterem, "Yeter ki siz emir verin, ordularımız harika­lar yaratır," diyecek olmuş. İnönü yine "Anlamadım, anlamadım" diyesi olmuş. Derken koca masanın ücra ucundan Şinasi, Ömer'e "Yahu, bir votka daha içsek?" diye fıslamasıyla öbür uçtan İsmet Paşa seslenmiş. "Şinasi bu üçüncü olu­yor, yeter artık!"
Diyeceğim, İkinci Cihan Harbi faşizmimiz Türkiye'yi bir Nazi eyaleti etme pahasına, Orta Asya'da Turan'ı ihya özlemiyle kendini göstermişti... O özlem başka biçimde başka koşullarda koşturuluyor yine, ama başka kolpalarla, Siya­set Meydanı'nda Ali Kırca geçirdiği "metamorfozdan" sonra Nazım'ı bile unut­muş olacak ki, Türkeş'in Nazım'ın şiirini bile okumaya başladığını söyleyerek "Yükselen Milliyetçilik" tartışmasını açtı. Ama Tür-Keş Nazım'ı nasıl okumuştu acaba?.. Neydi Nazım'ın esas dizeleri? Şöyle:

Dört nala gelip Uzakasya'dan
Akdeniz'e bir kısrak başı gibi uzanan
Bu memleket bizim.

Türkeş ise ilk dizeyi
Dört nala gelip ORTAASYA'dan
diye okumuştu...
Vay açıkgöz vay! Bu memleket senin ha!...    

NON PASARAN!
NAH GEÇERSİN!..                                 

MENDERES'İ KİM ASTI?
Çok tarihsel bir soru
Ne Türkeş, ne İnönü, ne Gürsel astı
Menderes'i CIYAR astı
Moskova yolunda
O bildiğimiz televizyon dizisinde

Bu dizelere, isterseniz, bir şairin mai veya malî hülyası deyin! ama devam edelim: "60 Darbesi" aslında Kalembaylar ve Çiftçi, yani Ağa Traktörbaylarıyla, Kılıçbaylar arasında bir çekişmeden baş verdi denebilirse de, ergeçsel çözümle­mede, bir Cıyar ve CIA kolpasıydı... Yine de Seyfiye ve Kalemiye beyninde pat­lak veren bu çıngar, esasında Kemalistlerin Fundamandacı Türkçülerle bir sa­vaşımıdır. Milli Birlik Komitesi'nde 12'lerin sürgünüyle gerçeğe vuran bu çekiş­me bir candamarına dokunuyordu. O da, Altı Ok'un arasında yer almasa da Kemalizm'in yayı olan BAĞIMSIZLIK ilkesi!.. Demokratik '61 Anayasası bu çekişmenin metinleşmiş ürünüdür!.. Sonrasında Kemalistler, Camelistler tara­fından '64'te yenildiler. NATO KAFA MERMERİSTANLAR, Askeriye'yi de Tüketim Toplumu içine gelberi ederek, bu işi hallettiler!..
Ama hiçbirimiz, NATO'ya, İKİLİ ANTLAŞMALARA BAĞLIYIZ sözünü Amerikan Sefareti parmaklıkları ardından söyleyen M.B.K. Sözcüsünün Tür-Keş olduğunu aklından çıkarmamalıdır!..
70 olayı bir Post-Kemalizm'dir. Adeta, Camel'in Başı! demek gelir içinden insanın!.. Çok büyük vefiyat, şehadetle de olsa solcular o günlerde yüz akıyla darağaçlarını, Sansaryan işkencehânelerini ve damaltlarını boyladılar... Aşkol­sun o yurtseverlere!
'80'deki CUNTA, KAİNAT PAŞANIN BEŞİBİRLİĞİ, Dolarları birleştiri­lerek denkleştirilmiş bir kelepçeydi Türkiye emekçilerinin boynuna. Turgut Özal denen Göbek-Akıllı tarafından sürdürülen bu Karga, veya Amerikan Kar­talı operasyonu, Türkiye'yi bugünkü biçimsizliğine, deforme, daha da acısı, Ba­ğımsızlık ilkesi bakımından amorf hale soktu, soktu, çıkardı, soktu!
Sokullu diye ilân edip dursalar da, zâtı muhterem, yurdumuza tarih boyunca en büyük zararı vermiş bir Dahak'tır...
Bu vaziyet-i tarihî'ye ve coğrafi'de Faşizmin sivrilmesi beklenmez olur mu?.. Üstüne yeni yeni nedenler çıkmıştır:
Bir: Sovyetler Birliği'nin çöküşü Turan ummacasını hortlatmıştır... Bu çö­küşten sanki kafalarına bir Kızıl Elma düşmüş, onlar da Archimedes'i maymunlayarak Adriyatik'ten Çin Seddi'ne uzanan bir imparatorluğun Yerçekimi Yasa­sını bulmuşlardı sözde...
Lâkin, bugünkü Türk zimamdarları, Bâkü petrollerinin Türki'ye düşen yüz­de 1.2 payına (Milletlerarası Şirketler içinde) bakarak, Moskof Yeltsin yanında, Palabıyık Stalin'i katedral mumuyla arayacaklardır!..
İkinci neden: Kürt milliyetçiliğinin silâhen patlak verişidir. Kaçınılmaz gibi görünen Kürt Şovenizmi, Türkler arasında bir Türkçülük ve hattâ ırkçılık akı­mına, coşkunluğuna, hattâ bir kanlı histeriye yol açmakta, bu da, Faşistlerin Kı­zıl Elma dişleyen dişlerini keskinleştirmektedir...
Üçüncü neden ise: Türkiye'nin Ekonomik, Siyasal Bağımsızlığını yitirmesin­den kaynaklanan ve Enternasyonal Kapital tarafından götürülen Kapitülasyon Ekonomisidir... Bu ekonomi güdümü öylesine bir yolsuzluktur ki, Demokrasi­nin DE'siyle bile sökmez!..
Faşizm ve partisi MHP yükseliyorsa, nedenleri bunlardır...
İşte bu noktada, Faşizme karşı Bağımsızlık İlkesi, Demokrasi Güçlü Özlemi ve Yurtseverlik Heylicânı yükselmektedir. Bizim Yurtseverliğimiz, Demokratik bir siyasal ve ekonomik çerçevede (Serbest Piyasa etmek değil New York Bor­sasında) bütün insanî ve millî eşit hakların her yanıyla gerçekleştiği anda yerine oturacak bir ENTERNASYONALİZM'dir....
Mihrî Yoldaş geçenki bir yazısında büyük Fransız Yurtseveri, aynı zamanda enternasyonal işçi şehit Jean Jaures'nin bir sözünü alıntılamış. İyi etmiş. Söz şu: Yurtseverliğin azı, seni enternasyonalizmden uzaklaştırır. Derin yurtseverlik seni enternasyonalizme yaklaştırır.
Biz de, Jaures ile birlikte Fransız Devrimi Mülâzımı Rouget de Lisle'in yazdığı Fransa Millî Marşı'nın, Marseillaise'in ilk dizesini yüksek sesle okuyoruz arşa kadar:
Alons enfants de la Patrie
Türkçesi:
Yurtseverler koşun gayrı!.. (Aktaran:  http://www.halksahnesi.org/yazilar/canyucel_cukurlar/canyucel_cukurlar.htm#.UCgTnQTvAWw.facebook )

"Türk Aydını ve Kimlik Sorunu", Yayına Hazırlayan: Sabahattin Şen, Bağlam Yay., 1995, İstanbul

8 Şubat 2012 Çarşamba

ŞİİR VE MANTIK Bertolt Brecht

ŞİİR VE MANTIK

Bertolt Brecht
"Güzel ama bu neyi kanıtlar?"Bir matematikçi, Goethe'nin "Iphigenie"sini okuduğunda söylemişti bunu: Güzel ama bu neyi kanıtlar? Pek yerinde olmayan bir tümce ama binlerce şiiri karşısına alıyor. Bu tür şiirleri eleştirmek isteyen biri ne yapacağını bilemeyebilir, eleştirilecek birşey yokmuş gibi gelir ona, bildiği tek şey şiirin yazılıp basılmış olduğudur yalnızca. Doyurucu bir yapıtla ilgili olarak söylendi diye, matematikçimizin bu düşüncesini tümüyle yadsımak doğru olmaz. Ona Iphigenie'nin neyi kanıtladığı anlatılabilir; ama eğer bu herhangi başka bir yapıt için yapılamıyorsa, o zaman o yapıt önemsizdir, çünkü içerdiği bir anlam yoktur.
Bir şiirden ilk beklenen, okurunu içerdiği tinsel ortama çekmesidir. Bu, pek önemi olmayan, belirsiz, formal diyebileceğimiz bir işlemdir. Bir şiirin etkileme gücü, yerel, kişiye özel, ulusal ya da sınıfsal alanda kısıtlı kalabilir. Çoğu kişiyi etkisi altına alan şiirlerin, ille de en iyi şiirler olmaları gerekmez. Halkın söylediği şiirler, hiçbir zaman yalnızca halk şiirleri değildir. "Halk"ı etkilemeyen halk şiirleri de vardır. Şunu bilmemiz gerekir: Etkileme gücünü en üst düzeydeki sanat şiirlerinde bulabileceğimiz gibi,en değersiz şiirlerde de bulabiliriz; halk şiirleri kadar sone de, operet şarkıları da, doğum günü şiirleri de etkileyici olabilir.
Bir şiirin, herhangibirini hatta seni, içerdiği tinsel ortama çekiyor olması, henüz bir şeyi kanıtlamaz. -Sana henüz onu okuman gerektiğini kanıtlayamam demek istiyorum.-Şiirlerin bir şeyi kanıtlaması da zor gibi görünüyor. Diyelim ki, bizim matematikçinin karşısına Pisagor teoremini kanıtlayan bir şiir çıktı. O Zaman bu şiirin bir şeyi kanıtladığı sonucuna mı varacaktı acaba? Belki; ama biz ona,"Iphigenie"nin bir şeyi kanıtlamadığını söylediğinde yaptığımız gibi, belki yine karşı çıkardık. Evet, eğer şiir olarak boş ise, derinliği yoksa ve hiçbir ipucu vermiyorsa karşı çıkardık. Matematikçimizi etkisi altına alsa bile, belki de yine karşı çıkardık.
"Güzellik" kavramını ele almaksızın daha fazla ilerleyemeyeceğimiz ortaya çıkıyor. Bu kavrama gereksinim duymamız hiç de ayıp değil, ama biraz sıkılıyor insan. Çünkü son derece belirsiz, çok anlamlı bir kavram; tümüyle "zevk"e bağlı olduğu düşünülüyor, zevk de "bilindiği gibi " bireysel, bu nedenle de "tartışılamaz".
Eğer fizyolojik alandan yola çıkar ve zevki fizksel olarak ele alırsak, o zaman tartışmaya da pek gerek kalmaz. Ağzımıza bir lokma alır, yüzümüzü buruşturur ve "çok ekşi" deriz. Bir mısra okuduğumuzda da, yine tatsız tuzsuz, yavan, zevksiz hatta iğrenç bir şey karşısında olduğu gibi hoşnutsuzluk duygusuna kapılabiliriz. Ayrıca fizyolojik zevkte bile, zevk almayı öğrenme diye bir şey vardır. Bu öğrenme yoluyla olabileceği gibi, yalnızca koşullarımızın değişmesine debağlı olabilir. Zevk değişebilir -fizyolojik olan da değişir-.
Mimariden bir örnek verebiliriz. ileri mimarlarımız son yıllarda yalın bir yapı sanatı üzerinde duruyorlar. Özetlersek, pratik olanı güzel buluyorlar. Burada ilginç olan, işçilerin reaksiyonu. Genel olarak bu yapı sanatını onaylamıyorlar. Düz çizgileri olan evleri beğenmiyor, onları kışla ya da tutukevi olarak adlandırıyorlar, yeni fonksiyonel mobilyaları da zevsiz bulup alabildiğine eleştiriyorlar. Yalın yapı sanatının tüm ürünleri onların ağızlarında yavan bir tat bırakıyor. Neden?
Mimarların çoğu gelişmiş kişiler olduklarından, en önemli ve en ileri sınıf olarak gördükleri işçilere yöneliyorlar ama bir işçi için evin ne demek olduğunu da unutuyorlar. Bir işçi için ev, hiçbir zaman sığınalacak bir yer, tüm gereksinimlerin olabildiğince pratik çözümlendiği bir mekanizma değildir.

Şairin Akıldan Korkması Gerekmez
Şiirlerini okuduğum birkaç kişiyi yakından tanıyorum. Bunlardan bazılarının şiirlerinde, şiir dışı alanlardaki konuşmalarına oranla çok daha az akıl ögesi görülmesi beni hep şaşırtmıştır. Acaba bunlar şiirin salt duygu işi mi olduğunu düşünüyorlar? Acaba salt duygu işi olan bir şey var mı? Eğer var olduğuna inanıyorlarsa, o zaman en azından şunu bilmelidirler: Duygular da aynı düşünceler gibi yanlış olabilir. Bu gerçeğin onları uyarması gerekir.
Birtakım şairler, özellikle de çiçeği burnundakiler, şiir yazarken havaya girdiklerinde, mantığın süzgecinden geçen herşeyin şiirsel atmosferi bozacağından korkarlar. Bu konuda söylenmesi gereken, bu korkunun ahmakça bir korku olduğudur. Büyük şairlerin yaratma eylemlerini konu alan yazılardan bilindiği üzere, onların şiir yazarken içine girdikleri atmosfer hiçbir zaman, öyle sağgörülü, soğukkanlı bir düşüncenin bozabileceği türden, yüzeysel, dengesiz, çabucak geçecek bir ruh durumuna benzemiyor. Belirli bir coşku ve uyarılma durumu hiçbir zaman soğukkanlılığın doğrudan doğruya karşıtı değildir. Hatta şunu da kabul etmek gerekir; düşünsel ölçütlere uyma konusundaki isteksizlik, şairin içinde bulunduğu atmosferin son derece verimsiz olduğunun bir göstergesidir. O zaman şiir yazmayı bırakmak gerekir.
Şiirin başarısı, duygu ve aklın eksiksiz uyumuna bağlıdır. Birbirlerini çağırıyorlar mutlu: Karar ver hangisi, o mu, bu mu!

Şiiri Elekten Geçirmek
Amatör şair, şiire düşkünlüğü arttığında, şiirinin yaprakları tek tek koparılan bir çiçek gibi incelemesinden hoşlanmaz; tomurcuk gibi narin oluşumlardan koparılan sözcük ve imgeler ile getirilen katı mantık onu rahatsız eder. Buna karşı söylenecek söz, çiçeklerin bile içine birşey batırıldığında solmadığıdır. Şiir eğer, yaşayacak güçteyse, zaten yaşar ve en güçlü operasyonlara bile dayanır. Yek bir kötü mısranın bir şiiri hiçbir zaman tümüyle yok edemeyeceği gibi, tek bir iyi mısra da onu kurtaramaz. Kötü mısraları duyumsayıp ortaya çıkarma, bir başka yeteneğin öteki yüzüdür; kendisi olmadan şiirden gerçek anlamda zevk almanın söz konusu olamayacağı bu yetenek, iyi mısraları duyumsayıp ortaya çıkarma yeteneğidir. Bir şiir bazen çok çabuk yazılır, bazen de uzun çalışmalar gerektirir. Amatör şair, eğer şiiri ulaşılmaz görüyorsa, birşeyi unutuyor demektir; şiiri yazan şair, okurun da yaşayabileceği türden sıradan duyguları onunla paylaşmak istemektedir; ancak, şiirin formüle edilmesi bir işlem sonucudur; geçici olan durağanlaştırılmış, bir ölçüde masif bir görünüm kazanmıştır. Şiiri uzlaşılmaz gören kişinin, ona yakınlaşması da zordur. Eleştirel ölçütlerin uygulanmasında özde yatan yine de hazdır. Bir gülün yaprakları tek tek koparıldığında, her biri ayrı güzeldir.

Eleştirel Tutum
Eleştiriyi ölü, verimsiz, zaman aşımına uğramış bir şey olarak düşünmek çok yanlış.Kritiğin böyle algılanmasının yaygınlaşmasını Bay Hitler ister. Gerçekte ise eleştirel tutum, tek verimli olan, insana özgü olandır. Eleştirel tutum, işbirliği, ileriye yöneliş ve yaşam demektir. O olmadan, sanattan gerçek tat alınamaz.
Varoluşumuzun artık politikadan soyutlanamadığı günümüzde, eğer şiirin üretim ve tüketimi mantık ölçütlerinin ortadan kaldırılmasına bağlı olsaydı, o zaman şiirin varlığını sürdürmesi de söz konusu olamazdı. Duygularımız (içgüdüler, coşkular) tümüyle paslanmış durumda olup, maddesel gereksinimlerimizle sürekli bir çatışma içinde bulunmaktadır.
Eleştiri, hoşa gitmeyen bir kusur bulma işlemi biçiminde olsa bile, hiçbir zaman haz almayı engellemez. Proleterya eğer eleştiriyi zevkle yerine getirme yeteneğine sahip olmazsa, burjuva kültür mirasına nasıl sahip çıkabilir? Tarihsel bilinç eleştirel bilincin kendisidir; o olmadan proleteryanın bunu gerçekleştirmesi olanak dışıdır; bu bilinmelidir. Burada yapılması gereken, nesnenin içinde bir zamanlar yetkin olanın duyumsanmasıdır; bu yetkinlik zamanla olumsuza doğru bir değişim göstermiş, yetkinliğin içindeki öz artık görünmez, kırıcı bir deyişle, artık tat alınamaz duruma gelmiştir.
        
Kaynak:www.halksahnesi.org
Çeviren: Yıldız ECEVİT