İNSANLA TOPRAK BİR OLDULAR

Sen ey can karanlık, 
Bir tutam selli meşem, 
Arokanya’m benim;(*)  
İnsanlıktan habersiz vatan!  
Yağmurlu saltanatında sen,  
Maden damarıydın sadece, 
Buz tutmuş ellerdin! 
Bilektin, 
Taş yontmakta hünerli; 
Vatandın, 
Sürekli barıştın sadece! 
Uğultuydu insanların, 
Kaba kütük duruşlu, 
Bir deli rüzgardılar. 
Gör nasıldı, 
Arokan babalarım: 
Başlıkları yoktu, 
Işıldak tüyden; 
Düğün çiçeklerine, 
Oturmazlardı; 
Altın işlemezlerdi, 
Papaza; 
Köktüler onlar, 
Oynamış orman kökleri; 
Taştılar,ağaçtılar onlar, 
Yapraktılar,mızrak biçimi, 
Demirden bahadır başıydılar! 
Ve siz babalarım, 
Bir dörtnal sesindeydi ki, 
Kulağınız tam: 
Yıldırım düştü dağ başlarına, 
Arokan ülkesinin yıldırımı; 
Gölge oldu,taş-babalar, 
Ağaca düğümlendiler; 
Sindiler, 
Anadan doğma karanlıklara; 
Buzlu ışık,oldular, 
Pekleştiler,çalıyla,toprakla; 
Öylecene beklediler, 
Merhametsiz yalnızlığın 
Koynunda! 
Kırmızı ağaçtı biri, 
Bakardı; 
Maden parçasıydı biri, 
Dinlerdi; 
Biri kasırgaydı, 
Dönerdi burgu burgu; 
Patikanın donundaydı, 
Biri! 
Kardan gemim,sert yaprağım, 
Sen böyle doğdun vatanım! 
İnsanın topraktan, 
Sancak istediği anda; 
Toprak,taş,yağmur,hava, 
Çığlık,kök,yaprak,koku, 
Bir urba gibi sardığı anda, 
Oğulu; 
Onu sevdiği,koruduğu anda, 
Doğdun! 
Kavgadan önce,böyle doğdu: 
Vatanın birlik ve çoğunluğu. 
(*)Arokanya,Arokan ülkesi: Şili’nin,And sıradağları ile Pasifik  okyonusu arasında bulunan güney kısmına eskiden verilen ad. 

PABLO NERUDA